کد مطلب:35208 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اعتقادات

منظور از شفاعت حضرت مسيح چيست؟

عيساي مسيح (ع) هم در دنيا شهيد مردم بود، يعني به آنچه رخ مي داد آگاه بود و هم در قيامت در محكمه عدل الهي به عنوان گواه امين و صادق گواهي مي دهد، پس شاهد بالحق است و قرآن كريم شفاعت را از آنِ شاهدان به حق دانسته است: (وَلا يَمْلِكُ الَذيِنَ يَدْعُون مِنْ دُونِه الشِّفاعَة اِلاّ مَن شَهِدَ بِالْحَقِّ) زخرف/86 شفاعت به معناي فدا شدن نيست، چنانكه گروهي پنداشتند كه عيساي مسيح فدا شده است تا خداي سبحان گناهان امتش را ببخشد.

شفاعت در روز قيامت به اذن خداست و تا خداي سبحان اذن ندهد كسي حق شفاعت ندارد: (مَنْ ذَا الَّذي يَشْفَع عِنْدَه اِلّا بِاِذْنِه) بقره/255 خداوند، هم به شافع بايد اذن بدهد، هم درباره كسي كه براي او شفاعت مي شود و او كسي است كه دينش مرضيّ خداي سبحان باشد: (وَلا يَشْفَعُون اِلّا لِمَنِ ارْتَضي) انبياء/28. بنابراين كافران و منافقان از قلمرو شفاعت بيرونند، نه تنها حق شفاعت ندارند، بلكه شفاعت هم نخواهند شد، زيرا خطوط كلي شفاعت مشخص شده است: كسي مي تواند شفاعت كند كه مأذون و شاهد بالحق باشد و كسي مي تواند شفاعت شود كه دينش مرضي باشد و كفر و نفاق مرضيّ حق نيست: (وَلا يَرْضي لِعِبادِه الْكُفرَ وَاِنْ تَشْكُروا يَرضِه لَكُمْ) زمر/7. بنابراين شفاعت در اختيار خداي سبحان است و اگر مسيح (ع) بخواهد شفاعت كند، خداوند بايد اذن بدهد.

---

: آية الله جوادي آملي
تفسير موضوعي قرآن ج 7 (سيرة پيامبران(ع) در قرآن)